Αργά το βράδυ, όταν στροβιλίζομαι στο κρεβάτι μέχρι τις πρωινές ώρες, χωρίς ύπνο, στέκομαι κάποτε στο παράθυρο...
Κάποτε φοβόμουν να κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό... Τώρα, δεν μπορώ να
το κλείσω.... Πόσο άλλαξα! Οταν κοιτάξω πίσω δυό χρόνια βλέπω μια
γυναίκα που δεν υπάρχει πια. Και εκείνη ξενυχτούσε τα βράδια, για άλλους
λόγους όμως. Λόγους που τώρα μου φαντάζουν γελοίοι, αρρωστημένοι,
ψυχωτικοί!
Τώρα
όταν γυρίζω ανήσυχη στο κρεβάτι είναι γιατί θέλω να γράψω. Στέκομαι στο
παράθυρο και κοιτάζω τον ουρανό. Η μαγεία του νυχτερινού ουρανού έχει
πάνω μου σχεδόν την ίδια επίδραση που έχει και η θάλασσα. Και εκεί
ταξιδεύω...
Καμιά
φορά, στο γεμάτο φεγγάρι, φεύγω μακριά, τρέχω σε δρόμους που οδηγούν
στη θάλασσα, σεληνιασμένη, ξυπόλητη, φορώντας λευκή μεταξωτή νυχτικιά,
μαλλιά να ανεμίζουν και στα χείλη κόκκινο κραγιόν....
Άλλοτε κοιτάζω με νοσταλγία την Αφροδίτη, προσπαθώ να θυμηθώ την ζωή μου εκεί, αλλά μάταια.
Ο Σείριος μου χαμογελά, θα θυμηθείς μου λέει. Μην το παλεύεις.
Ο Απόλλωνας, ο θεός του Ήλιου μου χτυπά την πόρτα! Τον περίμενα χρόνια... Άργησε αλλά ήρθε...
Στέκομαι
στο παράθυρο και περιμένω. Ξέρω ότι ήρθε η ώρα και χαμογελώ! Κοιτάζω το
φεγγάρι και του θυμίζω ότι χρωστά σφηνάκια τεκίλας.
Δεν θα κοιμηθώ... Θα ξημερώσει και ο Απόλλωνας θα έρθει για να φύγουμε μαζί!
Αναστενάζω, και φοράω την λευκή μεταξωτή νυχτικιά....
Copyright © 2013 Emilia
Copyright © 2013 Emilia
No comments:
Post a Comment