Ένα μισοφέγγαρο κερνάει σφηνάκια!

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου βλέπω την λεπτή κουρτίνα να χορεύει μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο, καθώς ένα δροσερό αεράκι εισβάλλει στο δωμάτιο.
Έχει πάει τρείς η ώρα και ο Μορφέας μάλλον με έχει ξεχάσει.
Καθώς η κάμαρα φωτίζεται μόνο από το λαμπερό μισοφέγγαρο απέναντι, αναρωτιέμαι αν κοιμάσαι ή αν κοιτάς και συ το ίδιο φεγγάρι!
Έχω ξαπλώσει πάνω σε πουπουλένια μαξιλάρια, έχω βάλει τα χέρια μου πίσω από το κεφάλι μου και με τα γόνατα λυγισμένα ρεμβάζω και σκέφτομαι εσένα...
Το φεγγάρι μου θυμίζει κομμένη φέτα λεμονιού, σαν αυτές που σερβίρουν στα μπαρ με τα σφηνάκια τεκίλας. Αν ήσουν τώρα εδώ ίσως να πίναμε τεκίλα, με λεμόνι και αλάτι, ίσως να την δοκιμάζαμε με φέτα πορτοκαλιού και πιπέρι· έτσι για να ξυπνήσουμε τις αισθήσεις....θα γελούσαμε όμως γιατί θα με έλεγες τρελή!
Χαμογελώ και κλείνω το μάτι στο μισοφέγγαρο... Βάζουμε στοίχημα για τα σφηνάκια τεκίλας και γυρίζω στο πλάι γιατί ακούω τον Μορφέα να σιμώνει!!!
Θα το αντέξω άραγε το καλοκαίρι;

                                                                                                                            Copyright © 2013 Emilia