Σήμερα κάθομαι σ´ενα από τα αγαπημένα μου σημεία στη Λάρνακα..... Κλαίω, δεν θέλω να μιλήσω σε κανένα... Δεν έχω καταθέσεις για να μου κουρέψουν... Κλαίω όμως για το κούρεμα της περηφάνιας μου.... Κλαίω για το μέλλον που αναγκάζομαι να παραδώσω στα δύο μου παιδιά, κλαίω γιατί θα πρέπει να τους εξηγήσω ότι η γενιά μου, ενώ θα έπρεπε να είχε μεγαλώσει με άλλα ιδανικά, βολεύτηκε μέσα σε μια πραγματικότητα που μετρούσε τα πάντα με χρήμα! Πλαστικό και χάρτινο!
Κλαίω γιατί θέλω να ζητήσω συγγνώμη και δεν ξέρω πως! Φταίω, γιατί ανέκτηκα, βολεύτηκα, και αγνόησα!
Εμείς είμαστε η γενιά που μεγάλωσε με τα πρώτα δεν ξεχνώ στα σέλοτεξ των τάξεων... Κι όμως ξεχάσαμε!! Ξεπουλήσαμε τα πάντα!! Και τώρα κλαίω!
Εδώ που είμαι τα δάκρυα μου στάζουν στη θάλασσα, και χάνονται..... Και σκέφτομαι....είμαι μόνη μου; Θα χαθώ και ´γω σε ένα χάος τόσο απέραντο όσο η θάλασσα ή έχει κι ´άλλους σαν εμένα; Κι αν έχει που είσαστε; Εσείς πού κλαίτε; Πείτε μου γιατί οι τύψεις με βαρένουν και το βάρος είναι αβάσταχτο!
26/3/2013
Εξομολόγηση
Σήμερα κάθομαι ακριβώς στο ίδιο σημείο που καθόμουν χτες! Μόνο που σήμερα είμαι γυρισμένη προς διαφορετική κατεύθυνση· σήμερα βλέπω την Λάρνακα, χτες αγνάντευα το πέλαγος... Σήμερα δεν κλαίω, χαμογελώ και σήμερα πρόσεξα οτι φόρεσα χρώματα! Χθες φορούσα μαύρα!
Δεν είναι οτι άλλαξε κάτι στην κατάσταση που ζούμε· ακόμα στην αβεβαιότητα βρισκόμαστε, απλά σήμερα αρνούμαι να κλάψω άλλο!
Ναι, για κάποιους είμαι κυκλοθυμική, αλλοπρόσαλη, περίεργα τρελλή, απρόσιτη, αναρχική, γλωσσού, ιδιόρυθμη, ανασφαλής, υπερευαίσθητη, αθεράπευτα ρομαντική, απότομη, σκληρή.....
Κλαίω στις σχολικές γιορτές Εθνικών Επετείων αλλά δεν κλαίω σε κηδείες. Μπορώ να βάλω τα χέρια μου γυμνά σε ανοιχτές πληγές αλλά δεν μπορώ να κρατήσω μαντηλάκι στις συναχωμένες μύτες των παιδιών μου για να φυσήξουν. Έχω συγχωρέσει όσους με πλήγωσαν αλλά δεν συχγωρώ τον εαυτό μου για όλες τις μαλακίες που ανέκτηκε!! Δεν μετάνιωσα ποτέ για κάτι που έκανα (το έβρισκα πάντοτε ανώφελο) , μετάνιωσα όμως για στιγμές που δείλιασα, που δεν είπα αυτό που έπρεπε να πω την δεδομένη στιγμή.
Όταν είμαι αγχωμένη, ζυμώνω και όταν θυμώσω κλοτσώ πέτρες και μιλώ μόνη μου ή πετώ πέτρες στη θάλασσα ( δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κάνει να τα βάζω με τις πέτρες αλλά σε στιγμές έντονων συναισθημάτων οι πέτρες παίζουν πάντοτε καταλυτικό ρόλο). Α , μαζεύω και πέτρες απ´ οπου πάω και τις κουβαλώ σπίτι μου!!
Αυτή είμαι λοιπόν, και αν χτες φάνηκα σε κάποιους απαισιόδοξη και φορτωμένη, το χτες μας τελείωσε... Σήμερα φορώ πορτοκαλί! Αύριο;;; Ποιός ξέρει; Μπορεί να φορέσω κίτρινο, μπορεί να ζυμώσω.... Θα δείξει!!!
27/3/2013
Copyright © 2013 Emilia
No comments:
Post a Comment