Σβήστε τ'αστέρια!

Και να το πάλι αυτό το μισοφέγγαρο που μοιάζει με φέτα λεμονιού να με γλυκοκοιτάζει....
Το πρόλαβα όμως.... Τα λεμόνια μπήκαν στο μίξερ μαζί με την τεκίλα και έγιναν μαργαρίτες, τις οποίες καταναλώσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Και μετά, ενώ η Emma Shapplin χρωμάτιζε την νύχτα με την φωνή της σ´εκείνο τον παραδεισένιο κήπο, κοιτάξαμε τ´αστέρια... Εκείνη στο τραγούδι της για ένα χαμένο έρωτα, ήθελε να τα σβήσει, αλλά δεν την αφήσαμε! " Δεν σβήνεται τέτοια ομορφιά" της είπα! "Έτσι είναι οι έρωτες, έρχονται και φεύγουν..Πιες μια μαργαρίτα και θα σου περάσει, η τεκίλα κάποτε μοιάζει με λήθη, ναρκώνει το μυαλό και το κάνει να ξεχάσει."
Το νυχτολούλουδο εκείνη την στιγμή ήταν στα φόρτε του· απελευθέρωνε απίστευτες ευωδίες και προκαλούσε τις αισθήσεις! Τόσο, που όταν ο Φραγκούλης με την παρέα του άρχισαν να τραγουδούν για τις νύχτες στο Μαρακές, βρεθήκαμε ξυπόλυτες να χορεύουμε πάνω στο βρεγμένο γρασίδι. Άρπαξα και ένα χρωματιστό φουλάρι και το ανέμιζα γύρω από το κεφάλι μου ρυθμικά καθώς λικνιζόμουν στην ανατολίτικη μαγευτική μελωδία...

Είχε χρόνια να βρεθούμε όλοι μαζί... Ίσως να ήταν και 2 δεκαετίες... Δεν έκανε όμως καμία διαφορά... Δεν είχαν αλλάξει και πολλά πράγματα, αυτό ένιωσα στην αρχή... Κι όμως, όλα είχαν αλλάξει. Κανένας από τους 4 μας δεν ήταν το ίδιο άτομο που ήταν πριν 20 χρόνια. Οι δύο, κουβαλώντας έναν αστείρευτο έρωτα ο ένας για τον άλλο, μιξαρισμένο με τα σκαμπανεβάσματα και τις έννοιες της  κοινής τους ζωής, οι άλλοι δύο, κουβαλώντας τις πληγές που αφήνει ένας αποτυχημένος γάμος, κλειστές μεν από καιρό, αλλά με φανερά σημάδια που δύσκολα μπορεί κάποιος να αγνοήσει.
Ήταν ένα από ´κείνα τα βράδια που δεν έχει προγραμματίσει κανένας, που  μένουν αξέχαστα...

 Από ´κείνα τα βράδια που όταν τα σκεφτείς, σταματάς αυτό που κάνεις και χαμογελάς με ικανοποίηση και ευγνωμοσύνη συνάμα... Γιατί κάποιες φιλίες, όσα χρόνια και να περάσουν μένουν αναλλοίωτες στον χρόνο και στις κακουχίες!