As above so below- A mortal death is not an option

It has been exactly two years since I gave up my tail and decided to live as a two-legged human . 

What a terrible mistake! 

And even though the past two years have given me memories and experiences I had always been dreaming of, it seems that life on the dry lands is so out of balance. Living in the water had always kept my emotions on a kind of a flat line! Whenever the waters felt troubled, I would slap the waves with my tail and swim across the ocean to find the tranquility my heart desired.

Here, the lack of water, the absence of balance, has kept me on an emotional roller coaster. And right this moment, I feel the urge to jump! 

This morning at dawn I walked to the dock! It was foggy and the wind from the dessert had infused the atmosphere with golden dust. At the sight of what I used to call home, my legs went weak and tears started rolling down my cheeks. You see, when you live in the ocean, there is no crying, no trembling! You just wiggle your tail and cut through the salty water! In the ocean, there is balance....

At the edge of the dock I felt dizzy, disoriented and heavy, extremely heavy. I didn't even think twice and made the move. One step. That's all it took. It has been two years since I have been on dry land. 

Enough! 

I sank to the bottom and realized that my clothes and shoes were still on, that's how accustomed to this earthly life I had become. I felt heavy, and it seemed that my lungs were not functioning in the water. I felt like I was choking and my legs had transformed into two huge rocks stuck at the bottom of the sea. 

This was my punishment for abandoning my world. To die there as what I have always feared. And at the peak of that fear, came realization. Maybe a mortal death was what I needed! Maybe that was the only way to erase the dryness of the past two years! Maybe that was the way home. 

I looked up through the water and in the darkness of this foggy dawn I saw a figure standing at the end of the dock. It was a familiar figure. Someone who knew me well and knew where to find me when I disappear. I saw a hand in the water trying to pull me out and for a split second I retracted. The hand went deeper but still could not reach me and before I knew it the figure took a war-like jump and disturbed the tranquility of my water. He swam to me with extreme ease; I had taught him well. He smiled at me, took my hand and pulled me to the surface. The air gushing in my lungs  burned my insides. I went numb and closed my eyes.

When I opened my eyes, I was lying wet on the wooden dock and there he was, kneeling next to me! 

Achilles! 

He seemed to be aware of my downfall and like always he was there to infuse me with his immortality! 

"Mortal death is not an option" he said with a smile on his face took me away. Together we traveled to other worlds, other dimensions....there where 3-D reality does not exist! Because in this reality, Achilles and I cannot coexist ! We are so different but at the same time exactly the same! Fearless and thirsty for adventure! 

Once more we swam together and once more I felt Achilles' immortality penetrate my every cell! 

We raised our glass looking in each other's eyes and toasted! "To immortality".......

Emilia

March 2015

ΜΙΑ ΜΕΤΑΛΛΙΚΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ

ΧΡΥΣΟ

Αυτή την ώρα που το σούρουπο κάνει τα πάντα χρυσαφένια, στέκομαι στο παράθυρο και τρελαίνομαι! Γύρω μου, γυμνά χωράφια που διψούν για μια σταξιά νερό, φαντάζουν περίεργα απο το χρυσαφένιο φως που τα χαϊδεύει! 

Τα ρούχα μου έχουν κολλήσει πάνω στο δέρμα μου, γιατι η υγρασία ειναι στο φόρτε της και ενώ ολα γυρω μου γυαλίζουν, ειναι και θολά συνάμα ! 

Από τη μια θέλω το καλοκαίρι να τελειώνει γιατι πεθύμησα να κάτσω μπροστά απ'τη φωτιά, και να ξαγρυπνήσω με ενα μπουκάλι κρασί, ακούγοντας Μπόσσανοβα, και από την άλλη θέλω τον ήλιο να χαϊδεύει το σώμα μου και να ζεσταίνει το ηλιοκαμένο δέρμα μου για πάντα.

Ετσι είμαι εγώ! Τα θέλω ολα! Και απ' την ίσια και απ' την ανάποδη! Αυτός ο έρωτας που έχω, στριμένη με λέει! Κι εγώ γελώ! Γιατί είναι  ωραίο να είσαι στριμένη, διαφορετική. Έλα όμως που ο περισσότερος κόσμος φοβάται τους διαφορετικούς ανθρώπους;  (πόσο μάλλον τους στριμένους!)

Νομίζουν πως όλοι πρέπει να είμαστε υβρίδια ενός συγκεκριμένου είδους, μονότονα και βαρετά. Με ταμπέλες! Ολα στερεότυπα, όπου όλα πρέπει να ειναι "comme il faut!" Αυτά τα "πρέπει" είναι που δεν χώνεψα ποτέ μου. Και μια και η ζωή μας όλη είναι μια διαδικασία επιλογής και απόρριψης, τα δέχτηκα και τα δύο και ησύχασα!!

Το βλέμμα μου αγναντεύει πέρα απο τα χρυσαφένια χωράφια, και φτάνει  στη θάλασσα.  Διασχίζει τη Μεσόγειο, φτάνει στον Ατλαντικό και σε χρόνο ρεκόρ με παίρνει σε μια καλύβα σε μια μικρή παραλία ! 

Την ξέρω αυτή την καλύβα, τη θυμάμαι. Οχι απ´αυτή τη ζωή, από μιαν άλλη, μακρινή. Εκεί ξέρω ότι έζησα κατι πολυ δυνατό. Κλείνω τα ματια μου και προσπαθώ να αφουγκραστώ τα πάντα... Να μυρίσω τον αέρα, να αναγνωρίσω κάτι...

Η φωνή που ακούω όμως, με κανει να ανατριχιάζω, και ξαφνικά, εικόνες σκοτεινές που με κάνουν να κρατήσω την αναπνοή μου, περνούν σαν αστραπή από μπροστά μου. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου, και συνειδητοποιώ ότι όλο αυτό δεν ήταn παρά ένα περίεργο flashback, ένα ταξίδι στο χρόνο που σκοπό είχε να μου θυμήσει κάτι...

Κοιτάζω τον ήλιο που κάνει βουτιά πίσω απ'τα βουνά. Θα κάνει κύκλο και σε λίγες ώρες θα ξεπροβάλει μέσα απο τη θάλασσα. 

Έτσι είναι η ζωή! Όλα κανουν τον κύκλο τους!

ΑΣΗΜΙ

Πανσέληνος απόψε, και ξαφνικά έχω ανάγκη να μοιραστώ όλα όσα νιώθω. Μυριάδες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου, και γω πασκίζω να βάλω τα κομματάκια του παζλ στη θέση τους...

Στρέφω το κεφάλι μου στον ουρανό και κοιτάζω δακρυσμένη το ολόγιομο φεγγάρι που χρωματίζει τα λιγοστά σύννεφα με ασημένιες ανταυγειες. Και καθώς ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό μου, αποφασίζω ότι οι τοίχοι με πνίγουν. Νιώθω την αιώνια έλξη που εχω προς τη θάλασσα πιο έντονα απο ποτέ. Δεν σκέφτομαι καν να ντυθώ.... Η λευκή νυχτικιά όμως δεν ειναι αρκετή για τα βράδια του Οκτώβρη και αρπάζω την αγαπημένη μου μαλακή κόκκινη κουβέρτα.

Κλείνοντας την πόρτα πίσω μου, ανακαλύπτω ότι το φεγγάρι έχει φωτίσει το δρόμο μου, ένα ασημένιο μονοπάτι που ξεκινά από το σπίτι μου και καταλήγει στο καταφύγιο μου. Στο ένα μου χέρι η κόκκινη κουβέρτα, στο άλλο ένα μπουκάλι βελούδινο Shiraz και τρέχω, τρέχω να προλάβω το ασημένιο μονοπάτι...

Εκεί που τελειώνει το μονοπάτι με περιμένει το ξύλινο παγκάκι μου, όπως πάντα....

Πριν λίγο καιρό τόλμησα να χαράξω πάνω τ´όνομα μου για να το νιώθω πιό δικό μου. Κάνει ψύχρα, αλλά δεν με νοιάζει ....τυλίγομαι την κόκκινη κουβέρτα, μαζεύω τα πόδια μου κοντά και πίνω δυο-τρεις γουλιές από το μπουκάλι που έχω κουβαλήσει. Δυό σταγόνες μου ξεφεύγουν και πριν προλάβω να σκουπίσω το πηγούνι μου, στάζουν πάνω στη λευκή μεταξωτή νυχτικιά και την βάφουν κόκκινη, σαν να εχω ματώσει στο στήθος. Δεν θα καθαρίσει σκέφτομαι...θα μείνει εκεί ο λεκές να μου θυμίζει......σαν να μη φτάνουν οι ουλές στο σώμα και στη ψυχή μου.

Ξανάφέρνω το μπουκάλι στα χείλη μου. Πέντε γουλιές. Πρέπει να ξεχάσω!

Σ´εκεινη την καλύβα, στη μικρή, απόμακρη παραλία, έζησα ενα μεγάλο μέρος της ζωής μου. Μαζί με έναν άνθρωπο που ήταν όλη μου η ζωή. Δεν ήξερα οτι μπορούσε κάποιος να αγαπήσει τόσο. Να υπάρχει για να αγαπά κάποιον άλλο...τόσο πολύ!

Μέχρι που ένα πρωί, χωρίς καμμιά προειδοποίηση ο άνθρωπος σάλταρε. Τρελάθηκε. Δεν τον χωρούσε ο τόπος. Φώναζε και κουνούσε τα χέρια του σαν δαιμονισμένος. Η φωνή του είχε αλλάξει, δεν την αναγνώριζα. Φοβήθηκα. Πήγα κοντά για να τον ηρεμήσω και αυτο που αντίκρισα, Θεέ μου, ήταν τόσο αλλόκοτο, τόσο τρομακτικό! Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε τίποτα που να θυμίζει εκείνον που ήξερα. 

Δεν θυμάμαι πως και τι έγινε μετά. Οι αγαπημένοι μου φίλοι είπαν πως με βρήκαν δυο μέρες αργοτερα, ξαπλωμένη στην άμμο. Το σώμα μου ήταν γεμάτο μικρές μαχαιριές, που δεν αιμορραγούσαν πλέον αλλά έμοιαζαν να είχαν βάψει το κορμί μου σαν ενα πίνακα αφηρημένης τέχνης. Η μόνη πληγή που αιμορραγούσε ακόμα ήταν εκείνη κάτω χαμηλά στη μέση. Εκεί, κάρφωσε το μαχαίρι του σαν να ήθελε να με μοιράσει στα δύο.

Έφυγα απο την καλύβα και ορκίστηκα να μη γυρίσω ποτέ ξανά!

Το φως του φεγγαριού χύνεται περίεργα πάνω στη θάλασσα. Και η επιφάνεια του νερού που γυαλίζει, θυμίζει μαγικό καθρέφτη . Χωρίς δεύτερη σκέψη στέκομαι στο παγκάκι αφήνοντας την κόκκινη κουβέρτα στα πόδια μου. Με μία κίνηση βγάζω τη λευκή νυχτικιά και την πετώ στη θάλασσα... Καθώς το ασημένιο νερό ξεπλένει τους κόκκινους λεκέδες, ασημένιες σταγόνες τρέχουν απο τα μάτια μου και μια μια σβήνουν τις ουλές στο σώμα μου. 

Στέκομαι γυμνή πάνω στο ξύλινο μου παγκάκι. Αυτό που εχει χαραγμένο το όνομα μου. Στα πόδια μου μια κόκκινη μαλακή κουβέρτα και ενα άδειο μπουκάλι κρασί.

Σηκώνω τα χέρια μου ψηλά και νιώθω πως αγγίζω την αγαπημένη ασημένια μπάλα.

Στον μαγικό καθρέφτη βλέπω μια γυναίκα που είχα ξεχάσει... Της χαμογελώ! Την καλοσωρίζω! Εχω να την δω χρόνια!

Ο Οκτώβριος ήταν για μένα απο έκτοτε, μήνας που είτε κάτι τελείωνε είτε κάτι ξεκινούσε....

Τυλίγομαι την κόκκινη κουβέρτα και κάθομαι στο παγκάκι μου. 

Λέω να κάτσω μέχρι να ξημερώσει!

ΧΑΛΚΙΝΟ

Εχεις ποτέ κοιτάξει τον ουρανό την ώρα που ο ήλιος γεννιέται ;

Την ωρα εκείνη που το νερό γίνεται χάλκινο, που τα σύννεφα παίρνουν όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου... την ώρα εκείνη που κάπου μακριά στον ορίζοντα μοιάζει να γίνεται έκρηξη...και ενώ οι πρώτες ακτίνες φωτός αγγίζουν απαλά την γη, το πύρινο φως του ήλιου πασχίζει να απλωθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται. Εκείνη την ώρα λοιπόν ξυπνησα στο ξύλινο παγκάκι τυλιγμένη με την κόκκινη κουβέρτα.

Τον ένιωσα να με χαϊδεύει απαλά στον ώμο, μετά στο πρόσωπο και πριν καλά καταλάβω τι συνέβαινε, τα χείλη του άγγιξαν τα δικά μου. Εγώ έκλεισα τα μάτια μου και έγειρα το κεφάλι μου ελαφρά στο πλάι... Το σώμα μου είχε κυριεύσει μια ευχάριστη ζεστασιά! 

"Καλημέρα υπέροχη μου" είπε και μου χαμογέλασε! 

"Καλημέρα Ήλιε μου" απάντησα! Κι αυτός κρατώντας τα χέρια μου στα δικά του με κοίταξε στα μάτια μ´εκείνο το φλογερό του βλέμμα και είπε:

"Με κάλεσες και ήρθα! Ξέρω ότι εχεις δώσει πολλά μέχρι τώρα. Εχεις κουραστεί! Τώρα θα σου δώσω εγώ! Γι'αυτό είμαι εδώ!"

Τον κοίταξα γεμάτη αμφιβολία! Πως μπορούσε να ήταν τόσο σίγουρος; Βυθίστηκα στην μεγάλη του αγκαλιά δακρυσμένη... 

"Επιτέλους ήρθε, " σκέφτηκα καθώς αυτός χάιδευε τις ουλές μου πρώτα με τα δάκτυλα του και μετα με τα χείλη του. Ανατρίχιασα γιατί αγγίζοντας κάθε ουλή ήξερα πως θα μπορούσε να δει όλες τις εικόνες του παρελθόντος. Αυτό που δεν ήξερα εκείνη τη μερα ηταν πως θα κατάφερνε να τις σβήσει! 

Ετσι ήρθε ο Ήλιος εκείνη τη μέρα και ζέστανε τη παγωμένη μου ψυχή... Ζωντάνεψε το κάθε μου κύτταρο και με την ανάσα του έδωσε ζωή σε ότι ήταν νεκρό απο χρόνια μέσα μου. 

Το παρελθόν φάνταζε πλέον τόσο μακρινό που θύμιζε μαυρόασπρη ταινία. Ολα εκείνα που πριν γυάλιζαν σαν ασήμι άρχισαν να παίρνουν χρώμα....ακόμα και η κόκκινη κουβέρτα φαινόταν διαφορετική ! 

Δεν ήξερα ποσο θα έμενε ο Ήλιος....κάποτε θα χανόταν, αυτό ήταν σίγουρο! Αλλά δεν με έννοιαζε . Το μόνο που είχε σημασία ήταν η στιγμή, τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια....οι αιώνες που ο Ήλιος και γω θα περνούσαμε μαζί! Ενας έρωτας ατέλειωτος, ένας έρωτας αστείρευτος.

Έκλεισα τα μάτια μου και τον άφησα να εισχωρήσει στα άδυτα της ψυχής μου.......

Αιμίλια

2013-2014

Ode to Apollo

Deep in the center of my existence

There is an infinite well of love!

Here and now is a wave, 

I shall ride the wave and look for you 

On the other side of the veil...

I shall recognize you,

As your heartbeat will be identical to mine.

The perfection of imperfection....

I am sinking in the colors of the sky at dawn,

merging with them.

I crave for that kiss that will take my breath away

And burn my insides...

I kiss you softly and fly out of the window, 

To catch the sunrise!

'Till the next time..... 

Σβήστε τ'αστέρια!

Και να το πάλι αυτό το μισοφέγγαρο που μοιάζει με φέτα λεμονιού να με γλυκοκοιτάζει....
Το πρόλαβα όμως.... Τα λεμόνια μπήκαν στο μίξερ μαζί με την τεκίλα και έγιναν μαργαρίτες, τις οποίες καταναλώσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Και μετά, ενώ η Emma Shapplin χρωμάτιζε την νύχτα με την φωνή της σ´εκείνο τον παραδεισένιο κήπο, κοιτάξαμε τ´αστέρια... Εκείνη στο τραγούδι της για ένα χαμένο έρωτα, ήθελε να τα σβήσει, αλλά δεν την αφήσαμε! " Δεν σβήνεται τέτοια ομορφιά" της είπα! "Έτσι είναι οι έρωτες, έρχονται και φεύγουν..Πιες μια μαργαρίτα και θα σου περάσει, η τεκίλα κάποτε μοιάζει με λήθη, ναρκώνει το μυαλό και το κάνει να ξεχάσει."
Το νυχτολούλουδο εκείνη την στιγμή ήταν στα φόρτε του· απελευθέρωνε απίστευτες ευωδίες και προκαλούσε τις αισθήσεις! Τόσο, που όταν ο Φραγκούλης με την παρέα του άρχισαν να τραγουδούν για τις νύχτες στο Μαρακές, βρεθήκαμε ξυπόλυτες να χορεύουμε πάνω στο βρεγμένο γρασίδι. Άρπαξα και ένα χρωματιστό φουλάρι και το ανέμιζα γύρω από το κεφάλι μου ρυθμικά καθώς λικνιζόμουν στην ανατολίτικη μαγευτική μελωδία...

Είχε χρόνια να βρεθούμε όλοι μαζί... Ίσως να ήταν και 2 δεκαετίες... Δεν έκανε όμως καμία διαφορά... Δεν είχαν αλλάξει και πολλά πράγματα, αυτό ένιωσα στην αρχή... Κι όμως, όλα είχαν αλλάξει. Κανένας από τους 4 μας δεν ήταν το ίδιο άτομο που ήταν πριν 20 χρόνια. Οι δύο, κουβαλώντας έναν αστείρευτο έρωτα ο ένας για τον άλλο, μιξαρισμένο με τα σκαμπανεβάσματα και τις έννοιες της  κοινής τους ζωής, οι άλλοι δύο, κουβαλώντας τις πληγές που αφήνει ένας αποτυχημένος γάμος, κλειστές μεν από καιρό, αλλά με φανερά σημάδια που δύσκολα μπορεί κάποιος να αγνοήσει.
Ήταν ένα από ´κείνα τα βράδια που δεν έχει προγραμματίσει κανένας, που  μένουν αξέχαστα...

 Από ´κείνα τα βράδια που όταν τα σκεφτείς, σταματάς αυτό που κάνεις και χαμογελάς με ικανοποίηση και ευγνωμοσύνη συνάμα... Γιατί κάποιες φιλίες, όσα χρόνια και να περάσουν μένουν αναλλοίωτες στον χρόνο και στις κακουχίες!

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΤΟΥΡΛΟΥ!

Τελικά, αυτή η καθήλωση λόγω μεσοσπονδύλιας κήλης ($#%@&€¥£$$^%) άρχισε να μου την δίνει αφάνταστα! Το μόνο που καταφέρνω είναι να σκέφτομαι συνεχώς. Κάποιες από τις σκέψεις καταλήγουν φυσικά στο Blog και τις μοιράζομαι δημοσίως,  αλλά έλα που είναι και όλες οι άλλες, οι ακατανόμαστες· αυτές που δύσκολα μπορώ να μοιραστώ με άλλον άνθρωπο.  Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτές οι 2-3 ψυχές γύρω μου που ακούνε βουβά με κατανόηση και αγάπη, χωρίς να με κρίνουν και χωρίς εγώ να ανησυχώ αν θα σκεφτούν έστω για μια στιγμή ότι είμαι για δέσιμο!
Σήμερα λοιπόν, άραξα στον καναπέ, περιτριγυρισμένη με τα απαραίτητα ηλεκτρονικά gadgets,  και τη μαγευτική φωνή της Billie Holiday να με ταξιδεύει σε τρισδιάστατα σενάρια ανεκπλήρωτου έρωτα...(το δράμα, αναπόσπαστο κομμάτι του έργου...)
Που και που κοιτάζω λίγο έξω από το ανοικτό παράθυρο και έχω τάσεις φυγής.... Καλά, αυτό το είχα από παιδί, τα ανοικτά παράθυρα μου έδιναν πάντοτε μιαν αίσθηση απόδρασης...
Θυμάμαι τις πρώτες μέρες στο δωμάτιο μου σ´εκείνη την μικρή πόλη της Φλώριδας, "Απαγορεύεται να ανοίγετε τα παράθυρα" μου είπαν! "Είναι τρελοί αυτοί οι Αμερικάνοι",  σκέφτηκα, χτυπώντας το δάκτυλο μου στον κρόταφο μου, όπως τον Αστερίξ ένα πράμα. (**Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι)!!!!
"Πως γίνετε να μην ανοίγουμε τα παράθυρα;" ρώτησα, περιμένοντας να μου πουν ότι επρόκειτο για αστείο. Και όμως μιλούσαν σοβαρά! "Κανονισμοί του πανεπιστημίου" μου είπαν. "Τα κλιματιστικά δουλεύουν 24/7 έτσι δεν χρειάζεται να ανοίγετε τα παράθυρα!"
Εγώ φυσικά, αναρχική ,ανυπάκουη και ασυμβίβαστη, είχα τα παράθυρα μου ανοικτά για αρκετές ώρες κάθε μέρα, αγνοώντας τους γελοίους κανονισμούς του πανεπιστημίου!
Κι ενώ η Billie Holiday κτυπιέται στα ηχεία του υπολογιστή μου, ( τον θέλει τον μπαγάσα, κι αυτός την γράφει), το μυαλό μου ταξιδεύει σ´ένα ταξίδι που μου είχαν τάξει! Σε σκάφος, απ' το Σαουθάμπτον στην Ισπανία.... Κι εγώ  η ηλίθια πίστεψα, και περίμενα να περάσω Αυγουστιάτικες βραδιές, στο θαλασσινό αεράκι του Ατλαντικού!  Όνειρα θερινής νυκτός!
Μια και μιλάμε για θερινές νύχτες, μου ´χει μπει η ιδέα να φυτέψω στον κήπο μου ένα νυχτολούλουδο, ή πακιστανό. Αυτό που η μυρωδιά του τα καλοκαιρινά βράδια σε μεθάει και σε κάνει να ερωτεύεσαι... Σαν να το έχουν ποτίσει με φίλτρο μαγικό οι θεοί και κάθονται εκεί στον Όλυμπο, πίνουν τα mojito τους, κτυπούν και κανένα sushi και σπάζουν πλάκα με τα καμώματα μας και τα πάθη μας!
Θα κτίσω κι έναν καναπέ, πάνω του θα βάλω μαξιλάρια από μαροκινό μετάξι, και τα βράδια θα ξαπλώνω εκεί, φορώντας  τα καφτάνια μου και τα χρυσά μου πασούμια, με τον πακιστανό να ξελογιάζει τα ρουθούνια μου και να με κάνει να παραλογίζομαι!!
Μ´αυτή την τελευταία σκέψη, σηκώνομαι και κλείνω το παράθυρο.
Θα φτιάξω ένα  χαλβά, λέω και αλλάζω την μουσική σε Janis Joplin.

                                                                                                                     Copyright © 2013 Emilia

An Odyssey in Question!

I hadn't been to the dock for days... Something kept me away from the land as my time in the fish tank was quite traumatic. Tonight though, something was telling me that a significant encounter was planned...Being far, in the deep waters for the last two weeks, I had to swim for hours to reach the dock. When I got there it was already dark. The crescent moon was shyly shedding its amber powerful energies.... I looked at it as I surfaced, "Time for new beginnings", I thought and I felt a flutter in my stomach.
I heard her crying silently, sitting on the last bench at the far end of the dock.... The city was behind her and when she stood, I felt that she needed to leave everything behind. That's when I decided to make my presence known. That's when I knew that my instinct had driven me to the dock that evening to see her!
She wasn't surprised to see me there. It almost seemed as if she was expecting me. While the tears were still rolling down her cheeks, she smiled at me in silence...
I looked at her there in the dim light of the new moon. She was a tall woman in her early forties.  She was wearing a long white dress and gold bracelets on her right wrist. A sea shell was hanging on her chest... The way she kept touching it, made me realize that it was a special charm, it offered her peace of mind...

Her hair, sun-streaked light brown, loosely tied in a pony tail and her skin, lightly tanned, was giving her a sense of freshness and youth. The way she carried herself showed that her background was of some significance.

She told me that her name was Penelope...
I asked her why she was crying... She sobbed... I waited until she was ready to talk.... Penelope talked about the love of her life. How they met, fell in love, made their home, had their son...and as she was telling her story, I could feel the love emanating from this woman's soul. Her voice deepened and her eyes darkened when she went on telling me about her love disappearing...leaving her... How she waited patiently for years knowing he had to complete his journey... She told me about the Sirens and Calypso and how eventually he escaped from them, and then she told me about Circe, how she had wooed him into her bed and was still holding him captive under her spell. She talked about her endless attempts to win him back but to no avail... then she told me about her suitors.... How they would surround her every day, craving for her, wanting to devour every bit of her womanhood...she talked about them, "the mnesteres" as she called them, giving me a detailed description of their personalities, their fears and their insecurities.
She described those to whom she succumbed, and those that she despised.  She described endless nights of passion and extreme sensations, lacking any trace of love...

To some she was just a trophy. To others she was a way out their everyday boredom. They conquered her body but none of them could conquer her heart... She cried more.
"I don't know who I am anymore", she said wiping her tears.... "What I do know is that I could never go back to what I had, or who I was before all this! All I know is that I don't want him back anymore.... He can stay at Circe's forever for all I care. The question is how do I get out of this mess? How do I find love? Does it exist? Are there any real, unconditionally loving relationships? Or am I in for the disappointment of a lifetime? Will I grow old alone?"
She looked at the time and jumped on her feet!
"Thank you for listening" she told me. I have to go, but I’ll be back tomorrow! "
She left the dock at a fast pace without looking back!
I stayed there thinking about Penelope's story! I wanted to know more about the suitors. But my curiosity would have to wait until the next evening!
I did a back flip and a somersault, giggled out loud and followed the single moonbeam to the dark blue!
Tomorrow I’d be back......

                                                                                                                        Copyright © 2013 Emilia


                                                

Anything Can Happen!

Tonight is the night of the full moon! I ' m at my usual place on the dock, and without much thinking I make a life review.... the time in the fish tank has changed me!
Last night I had a chat with Peter Pan... What a character!! He flew through the open window, saw the fish tank, stuck his nose on the glass and fell on the floor laughing!!!
"You crazy mermaid" he yelled!
"What are you doing in that glass box??"
He took one leap and landed in my water,  clothes on, shoes on and a chocolate-chip cookie in his hand!
He sat crossed legged opposite me, chewing on his soggy cookie, looked at me with the most mischievous look, and said:
" So?? Why are you still in here love?"
Before I even had the chance to reply, he stuck his arm out and put the half-eaten soggy cookie in my face!
"Eat it! It's divine! It will change your mood! "
As I stuffed the chocolatey goo in my mouth, speechless since I was caught completely off guard, I listened to his words  carefully!
" Happy thoughts! That's all you need! Instead of drowning in your fish tank, make happy thoughts! And the moment you change the pattern of your thoughts, you will shift the vibration of your existence and when you do that...anything can happen!" In the blink of an eye he was out of the fish tank, shaking the water off his clothes. He stood on the window pane,  looked at me with a huge smile on his face and jumped! Two minutes later he appeared at the window again and shouted: " Remember! Anything can happen! "
I spent the rest of the night thinking about what he said! And by the next evening I was already having happy thoughts! So getting out of the fish tank was not hard at all... I removed the chain where I had hung my heart a few days earlier and wore it as a necklace, and carefully packed it in a jewel box a friend had brought in one of her visits!  I put a note with it saying "to be used in the near future" and left it  in the fish tank.
So tonight here I am, at my favorite spot, making a life review! I look at the magical lake stretching before my eyes and I dive, losing myself in the infinite void!
Tonight I shall ride the moonbeams and travel to unknown lands.And as my skin becomes a shiny layer of golden scales, I shall remember my life but I shall never return!!
I sing... "Anything can happen" and disappear in the night!

Copyright © 2013 Emilia